Bugün herhangi birinin adını mahkeme kapısına düşürün. O kişinin suçlu olup olmadığına bakmadan yaftalamaya başlarız. Masumiyet karinesi? Geçiniz… Önce sosyal medya mahkemesi toplanır, infaz gerçekleşir, sonra belki gerçek mahkeme bir karar verir ama iş işten geçmiş olur.
Bir iş insanı yargılanıyor diyelim… Ne yaptığı, ne yapmadığı bir kenara, adını manşetlere taşıyıp karalamaktan geri durmuyoruz. Örnek mi? Hüseyin Tüfekçi… Sokağa çıkıp sorsanız, hakkında tek bir kötü söz söyleyecek insan bulamazsınız. Ama gelin görün ki, yargılama sürecinde onu çoktan mahkûm ettik bile. Oysa bu, yıllardır memlekete hizmet eden, yollar yapan, insanlara ekmek kapısı açan biri. Hakkında kesinleşmiş bir suç var mı? Yok. Ama biz infazımızı yapmışız çoktan.
Daha da acısı, işin içinde vicdan ve fedakârlık varken bile hoyratız. 6 Şubat’ta ekipleriyle deprem bölgesine gitmek için izin alamayınca, “Gerekirse ekibimle denize atlar, yine de gideriz” diyen bir adamdan söz ediyoruz. Bunu, vicdan sahibi olmayan biri söyleyebilir mi? Ama biz tüm bunları bir kenara bırakıyor, mahkeme kararını beklemeden hükmümüzü veriyoruz.Bir yanlış, bir usulsüzlük varsa elbette yargı karar verecek. Ama bizler? Biz masumiyet karinesini unuttuk. “Biri mahkemeye düşse de vursak” der hale geldik.İşin ekonomik boyutuna bakalım. Yolları konuşuyoruz mesela. “Parasını aldı” diyoruz. İyi de, ödemelerde gecikme yaşadı mı? Sırf verdiği sözü tutmak için kredi çekti mi? Kaç kişiye iş kapısı oldu? Bunları konuşmuyoruz. Çünkü biz infaz kültürünü daha çok seviyoruz.
Bu sadece bir isim meselesi değil. Genel bir sorun.Bu sadece bir örnek.
Geçmişte “tacizci” diye manşetlere taşınan insanların, daha sonra suçsuz olduğu ortaya çıkınca manşetlerde “Pardon, yanlış yaptık” diye bir başlık görebiliyor muyuz? Hayır! Çünkü biz çoktan kararımızı vermişiz. O insanın aklanması bir şeyi değiştirmiyor. Zihinlerde o damga hep kalıyor.
Sosyal medyada daha da acımasızız. Bir trafik kazasında vefat eden genç kızların görüntülerini paylaşırken, aileleri umursamıyoruz. Evladını kaybeden bir annenin acısını, canlı yayında köpürte köpürte anlatıyoruz. Haber yapıyoruz ama vicdanı unutuyoruz.
Bizi bir arada tutan değerleri kaybediyoruz. Acının, sevincin, kederin siyaseti olmaz. Ama biz bunları bile kutuplaştırıyoruz. Bugün üç kişi aynı şeyi konuşuyorsa, onu doğru kabul ediyoruz. Dedikoduyu gerçeğin önüne koyuyoruz.
Eskiden bir toplumduk. Birbirimizi kollayan, koruyan, destekleyen… Şimdi ayrışıyoruz ama farkına bile varmıyoruz. Bu hoyratlıktan vazgeçmezsek, birbirimizi harcamaya devam edersek, bir gün ortada toplum diye bir şey kalmayacak. Ve en acısı, bunu bile fark edemeyeceğiz.
Toparlanmalıyız. Hem de hemen!
